ontsnapt

Jumper rende in gestrekte galop weg bij de bergen.
Lyra kreeg last van haar schouder, dat had hij gemerkt.
Hij liep langzaam naar een beschutte Oase, er was niemand.
Ze gleed voorzichtig uit het zadel, ze ging bij het water zitten.
Kijkend naar het water zag ze iets in het water weerspiegeld.
'Ben jij dat Kani?' vroeg ze.

(alleen Kani en Lyra)

Kani stond achter haar met zijn armen over elkaar,
hij keek haar aan.
''Hmhm...''
Zei hij kort, hij vroeg zichzelf af hoe ze aan de bandieten was ontkomen,
maar hij zei er niets over.
''Hoe voelt je wond?'' Zei hij op een rustige toon, zijn paard stond achter hem en brieste kort.

Lyra keek achter zich en zag Kani staan.
'slecht.' zei ze maar ja dat was ook niet gek met wat zij had gedaan.
Ze haalde diep adem, 'wie waren dat?' vroeg ze Kani en keek hem recht aan.
De waarheid wilde ze horen.

''Ik dacht dat jij dat wel zou weten mevrouw Belacqua, ze zitten al vrij lang achter je aan.'' Zei Kani rustig.
Kani leek erg rustig, uitteraard was hij in deze wereld opgegroeid.
Hij staarde het jonge meisje aan, ze had zijn zusje kunnen zijn.
Hij liet zijn paard rustig naar het water lopen om wat te drinken, hij gaf er verder geen acht aan.
Op zijn gezicht was te lezen dat hij nadacht.

Lyra keek hem boos aan en zei 'hoe moet ik weten wie jullie zijn, er hebben al te veel achter mijn familie aangezeten.'
Kani had de leeftijd van een broer van haar die gedood was toen zij had kunnen ontsnappen.
Ze raakte het wateroppervlakte aan met haar vingers.

Kani fronste.
''Wie 'wij' zijn? Waarom denk je dat ik een van hen ben?''
Vroeg Kani enigzins verbaasd.
Hij keek even naar de sterren in de lucht en de maan.
Voor de nacht was het nog vrij licht vanwege de maan.

'Omdat ze jou gehoorzaamden en ze bang voor je waren daarom denk ik dat jij een van hun bent.' zei ze.
Lyra ging op haar rug liggen en keek naar de sterren, ze zag de boogschutter.
Ze was altijd gek geweest op astronomie.

Kani lachte kort.
''Oh luisteren doen ze wel en bang waren ze ook... Maar ik behoor niet tot die.. Clan...'' Zei Kani op een geamuseerde toon.
Hij keek op haar neer en trok zijn mondkapje omlaag, hij was duidelijk geamuseerd door haar beweringen.

Lyra keek hem aan en zei 'tot welke Clan mag jij dan horen, en waarom ben je dan naar mij opzoek?'
Ze wist dat als mensen naar haar zochten het bijna altijd was om haar te doden.
Haar blik afwendend van de sterren keek ze naar Kani.
Wat moest hij van haar?

Kani glimlachte
''Waar ik tot behoor is niet van belang en ik werd betaald om je te zoeken, dat heb ik je verteld... Dat geld heb ik alleen allang geint, aangezien jij bij die clan bent afgeleverd en ik hen geen problemen heb gegeven, betaalde ze mij uitteraard.'' Zei Kani lacherig.
Hij volgde haar blik en keek haar nu in de ogen aan, hij glimlachte nog steeds.

Lyra keek hem boos aan en zei 'en waarom moeten hun mij hebben?'
Ze had het altijd al gehaat dat haar familie overal gezocht werd.
Snel kwam ze overeind en voelde een pijnscheut in haar schouder ze pakte hem snel beet.
Verdomme vervloekte pijlen, dacht ze.

Kani haalde zijn schouders op.
''Een van de eerste dingen die je leert in mijn vak, stel geen vragen, doe gewoon je ding.'' Zei Kani rustig.
''Ik heb dus geen flauw idee waarom ze je zochten, maar ze hebben er veel voor betaald.'' Zei kani.
Hij had geen flauw idee waarom hij dit tegen haar zei, dit ging tegen zijn principes en zijn code in, op dit moment kon beide gestolen worden dacht hij.

Hij zag haar opstaan met pijn en zette een stap naar voren en stak zijn hand uit om haar te helpen.

Lyra zuchtte en pakte Kani's hand en stond op.

'ze zitten al jaren achter mijn familie aan, ik weet niet meer precies bij wie het begon.' zei ze.
Haar hele leven had ze al moeten vluchten en uiteindelijk bleef ze alleen achter.
Er liep een eenzame traan over haar gezicht.
'heel mijn familie heeft me verlaten.' zei ze zacht.

Kani haalde zijn vrije hand omhoog en veegde de traan weg met zijn wijsvinger.
''Ze hebben je niet verlaten, ze zijn nog hier.''
Kani wees naar haar hart terwijl hij dat zei.
''Maar waarom zitten ze je achter je aan dan? Waarom nou juist jou familie?''
Hij keek haar bezorgd aan.

Lyra haalde trillerig adem.
'ik weet het niet ik ben al mijn hele leven op de vlucht.' zei ze.
Ze keek Kani aan 'ik weet niet waar ik heen moet.' zei ze.
Haar ogen keken wanhopig naar hem hopend op een antwoord.

Kani haalde zijn schouders op, hij wist het antwoord niet.
''Je zou... naar Europa kunnen? Met de schepen mee?'' Zei hij
''Of je zou je naam kunnen veranderen... En dan een nieuw leven starten..''
Kani keek weg, hij wist het niet.

Lyra keek hem raar aan en zei 'dat heb ik al eens geprobeert. Dat ging niet erg goed.'
De laatste keer dat ze van naam was verandert was haar broer gedood, dat wilde ze niet nog een keer proberen.
'Waar ga jij nu heen?' vroeg ze aarzelend.

Kani richtte zijn blik naar het gebergte, hij staarde er kort na.
''Ergens...'' Zei hij kort en rustig.
''Maar, wat wil je dan? Behalve met rust gelaten te worden.'' Zei Kani
Hij bleef nog steeds naar het gebergte staren, zijn paard volgde zijn blik zeer kort en brieste, op dat moment verbrak Kani zijn blik naar het gebergte en keek weer naar Lyra.

Lyra zuchtte en zei 'ik wil dat niet omdat ik daardoor vaak veel verloren ben.'
Ze trok haar benen op en staarde naar het water.
Waar zou ze heen gaan, ze wist het niet.
Na wat er gebeurdt was had ze zo'n idee dat ze nergens meer veilig zou zijn.
Haar famillie was altijd weer gevonden al duurde dat jaren.

''Wat heb je nu nog dan?'' Zei Kani
''Naar wat ik vernomen heb, ben jij de laatste van je familie lijn en ben je niet getrouwd...'' vervolgde hij.
Kani kon haar niets bieden, hij had ook niets...
''Maar vertel me dan wat je wilt?'' Vroeg Kani.

'ik heb niks meer, ergens zou ik nog een zusje hebben.' zei ze twijfelend.
'De laatste persoon uit mijn familie die ik verloor was mijn broer op mijn reis hier naar toe.' mompelde ze zacht.
Jumper had gemerkt dat Lyra verdrietig was en wreef zacht met haar neus tegen Lyra's wang als teken van troost.

Kani keek naar het water.
''Waarom ga je je zusje dan niet zoeken?'' Vroeg Kani
''Niet geschoten is altijd mis.'' vervolgde hij.
Kani dacht kort na over zijn taken die hij had gekregen richting de familie Belacqua, Lyra wist de helft nog niet wat er eigenlijk speelde... en wie nog leefde...
Kani verbrak zijn gedachten en nam een appel uit een van zijn tasjes en hield het naar haar toe.
''Honger?'' Vroeg hij.

Lyra staarde voor zich uit en zei 'nee dankje ik heb geen honger.'
'Ik ga niet op zoek naar mijn zusje als ze nog leeft omdat ik zo'n idee dat ze al lang niet meer leeft.' zei ze daarna.
Ze aaide Jumper zacht over zijn neus en zei 'Jumper is de laatste familie die ik heb.'

Kani haalde zijn schouders op en trok zijn mondkapje omlaag en nam een hap van de appel.
''Jou verlies, het is een heerlijke appel.'' Zei hij een beetje lacherig.
Hij keek naar het paard wat ze Jumper noemde.
''Wie weet... wie weet leeft ze wel...'' Kani sprak in een toon alsof hij meer wist, dit deed hij niet express.
Hij keek weg van Lyra, terug naar zijn Paard.

Lyra had gehoort dat Kani er meer van wist.
Opeens keek ze hem aan en zei 'wat weet jij allemaal over mijn familie je weet meer dan je me vertelt hebt.'
Ze stond op en ging voor Kani staan zodat hij haar blik niet kon ontwijken.